Daar lag ik dan, in het tijdschriftenrek. Op de voorpagina van Het Financieele Dagblad. Het FD was jaren mijn vaste ochtendkrant. Ik was dan ook apetrots toen mijn benoeming ‘als eerste vrouwelijke directeur’ aangekondigd werd in het FD. Met foto. Toen niet wetende dat ik een aantal jaar later in een heel andere Wondere wereld zou belanden. Een leven waarin heel andere wetten gelden en het vertrouwde leven mij langzaam maar heel zeker ontglipte. Waarin ik noodgedwongen mijn grenzen verlegde en doelen bijstelde.
Mijn weg van succesvolle zakenvrouw naar patiënt ging dan ook niet zonder slag of stoot. Want wat doe je als je niet dood gaat maar ook niet beter wordt? Na revalidatie, twee kinderen, nog een keer uitval, weer aan de linkerkant, weer revalidatie, fysiotherapie, dagschema’s, diëten, en allerlei reguliere en complementaire behandelingen leek er een soort van evenwicht. Ik zat aan de medicijnen, had drie keer per week fysio; iedereen was tevreden. De artsen, want de situatie was stabiel. ‘Dankzij jouw
doorzettingsvermogen zit je niet in een rolstoel’, kreeg ik vaak te horen. Vrienden en familie blij, want kijk eens hoe goed Len dat aanpakt, positief blijft en niet bij de pakken neer gaat zitten. Ik was alleen
niet gelukkig. Sterker nog, doodongelukkig. Na jaren van doorzetten en vechten om beter te worden was ik vergeten te leven, te genieten. Beter worden en terug aan het werk, dat was het doel. Alles moest daarvoor wijken.
Dit proces is helaas herkenbaar voor veel mensen met een chronische ziekte. Je past je leven steeds meer aan. Aan alle kanten vallen er dingen weg en wanhopig probeer je het leven dat je kent vast te houden. Op een gegeven moment ben je de hele dag alle ballen hoog aan het houden en aan het overleven. Maar wat nu als er niks te overleven valt, dit is geen strijd die je kunt winnen. Je zult je leven anders moeten inrichten. Stoppen met overleven en starten met leven. Dat is super moeilijk in onze maakbare maatschappij waarin succes een keuze is. Maar het oude leven is er niet meer.
Ik schreef er het boek over dat ik graag had willen lezen na mijn diagnose. Want hoe aanvaardt je zo’n nieuwe situatie? Hoe stap je uit die ‘overleven’-modus? Hoe ontstaat er een nieuw zinvol leven, vol veerkracht, vertrouwen en innerlijke rust. Er is namelijk nog zoveel mogelijk om je kwaliteit van leven te vergroten waar ik zelf geen weet van had. En dat begint bij jezelf. ‘Pas toen ik stopte met vechten was er ruimte voor een nieuw leven’ zoals FD het mooi quote. Je leest er meer over in het boek ‘Lichter Leven met een chronische ziekte’
En nu is de cirkel wat mij betreft rond. Ik vond het een van de spannendste interviews ooit. Ik ben bedolven onder leuke berichtjes, mails en lieve complimenten van lezers die geholpen zijn door mijn boek (en). Ook ga ik binnenkort het podium weer op met mijn ‘Lichter leven’ keynote, dus binnenkort zie je me vast weer ergens stralen. Dank aan het FD en Alice van Essen voor het fijne interview en Mark Horn voor de foto’s.
Lichter leven toont niet alleen mijn verhaal maar ook die van collega’s met MS, Crohn, longcovid, reuma, Nah, chronische pijn, kanker en van diverse artsen. Ook vind je er de laatste wetenschappelijk inzichten en concrete aanknopingspunten op fysiek, mentaal en emotioneel niveau om je kwaliteit van leven te vergroten!
Hier de link naar het artikel
https://fd.nl/samenleving/1517472/mevrouw-u-heeft-geen-idee-waarover-u-het-heeft
