Tranen rollen over mijn wangen. Ik lig op mijn mat in Savasannah, de laatste ontspannende houding van de yogales. Na twee zware weken besluit ik vanmorgen weer naar een yogales te gaan. Goed luisterend naar mijn lichaam kies ik voor een rustigere vorm en ga naar een YinYoga-les. Terwijl mijn geest toe is aan een flowles; lekker anderhalf uur bewegen. Maar mijn lichaam is op en dat voel ik aan alles. Trots zit ik op mijn fietsje. Trots dat ik toch kies voor mijn lichaam en niet luister naar mijn drammerige geest.
De les is fijn. Tijdens een YinYoga-les kom je rustiger in een houding en iedere houding houd je langer aan. Daar waar het in een VinyasaYoga-les gaat om het versterken van spieren en opbouwen van conditie gaat YinYoga om het loslaten van spanning en moeheid in de spieren. Bij iedere houding denk ik, maar ik wil sterke spieren en een goede conditie, anders red ik mijn dagelijkse leven niet! En iedere keer herken en erken ik de paniek en breng mijn aandacht naar mijn ademhaling. Dit is waar yoga omgaat. En ik voel hoe goed dit is. Ik voel hoe mijn lijf zich ontspant. De leraar vertelt ons te ademen daar waar we spanning of weerstand voelen en bij iedere uitademing nieuwe energie naar juist die plek te sturen. In gedachten zeg ik, dank je wel lief lichaam dat je mij al die jaren overal naar toe brengt en er voor mij bent. Klinkt zweverig? Is het ook, maar het helpt wel.
Voor ik het weet is de les voorbij. En lig ik op mijn mat. De tranen rollen geluidloos. Ik ben niet verdrietig maar intens tevreden. Dat ik dit heb gedaan. Op de terugweg ben ik blij met ieder stoplicht dat op rood staat zodat ik even uit kan rusten. Ik ben nog steeds benauwd, misselijk en heb pijn maar er is een enorme last van mijn schouders. Thuis rol ik mijn bed in. De weg omhoog is weer gestart!