Al 15 jaar samen. Lief en leed hebben we gedeeld. In het begin vocht ik je het liefst de tent uit. De klik was ver te zoeken. Ik vond je irritant, je drong je op en ging volledig je eigen gang. Jij bracht me tot stilstand en daar zat ik niet op te wachten. Ik had nog zoveel ideeën, plannen en dromen. Naar jou luisteren was ik echt niet van plan.
Al heel vroeg heb ik geleerd om mijn doelen te stellen en die te halen. Door hard werken. En als dat niet werkt, dan nog iets harder werken. Jij trok je daar niets van aan. Jij liet je niet aan de kant zetten en bleef bij me. Ik paste me aan en probeerde een nieuwe truc om uit elkaar te gaan. Blijkbaar bleef je bij mij, en wilde je samen met mij tot rust komen. Dat werd dus het plan. ‘What doesn’t kill you makes you stronger’. Dat werd mijn nieuwe motto. Ik had het al helemaal uitgedacht. Met mijn hoofd. Zoals altijd.
Na die rust bleef je gewoon zitten. Dat was niet de afspraak! Ik zou hier sterker uit komen en dan zou jij weggaan. Alleen verder. Maar je luisterde niet. Alweer niet. Je bracht me nog meer tot stilstand. Nu letterlijk. Je bracht me op de yogamat. En toen ik daar lag begon er een reis. Samen met jou. Zoals jij bedoeld had. Maar ik niet wilde horen.
Ik leerde luisteren, vertragen en verbinden. Niet met anderen, nee, dat deed ik altijd al. Verbinden met mezelf. Ik leerde mijn hoofd even te laten roeptoeteren. Want als je tot stilstand komt (op de mat) dan begint je hoofd als vanzelf te mekkeren. Ik leerde niet naar mijn hoofd te luisteren maar naar mijn hart. Naar mijn emoties en mijn lichaam. Zoals jij wilde. Zoals ik altijd overal las maar nooit geloofde. Jij bracht me naar mezelf. Zonder belemmerende overtuigingen, patronen en conditioneringen.
En toen ineens was ik er. Bij mezelf. Door jou. Samen. En toch alleen. Luister ik nu naar mezelf. Je bent er altijd maar laat me nu gaan. Op mijn eigen tempo, vanuit mijn eigen kracht. Zonder weerstand sta je naast me. Al 15 jaar lang. Samen.
Deze column schreef ik voor Sarcoscoop, het patientenblad van Sarcoidose.nl