Vanmorgen ben ik zo ongeveer door manlief het huis uitgeschopt, letterlijk. Nadat ik de kinderen naar school had gebracht was ik op. Er stond vanmorgen een yogales op mijn programma waar ik me zo op had verheugd… Ik voelde verdriet en ik was boos. Boos omdat ik het niet red naar yoga te gaan, verdrietig omdat mijn lijf me in de steek laat en boos op mezelf dat ik dat verdriet niet toe kan laten met manlief in de buurt. En verdriet dat je niet kunt uiten wordt…boosheid.
Ik liep naar de keuken en begon driftig de afwasmachine uit te ruimen. ‘Stop daar eens mee’, zei manlief. En hij bonjourde me zonder pardon de deur uit, ga wandelen, ga mediteren in het park, ga weg, ga naar buiten!
In het park tolden de gedachten door mijn hoofd, was het gek dat ik zo moe was? ‘Nee’, zei mijn man vanmorgen al, ‘je hebt al zes maanden een glijdende schaal naar beneden, je doet twee weken rustig aan en je denkt meteen dat alles weer oké is.’ Tja, dat is wel een beetje hoe mijn hoofd werkt. Ik vergeet altijd de slechte dagen en weken. Maar wat had ik nou echt gedaan deze week? Maandag ben ik meegegaan met mijn oudste naar de schooltuinen. Dat was meer twee uur in de zon zitten en ‘toezicht houden’ dan echt wat doen. Woensdag zijn mijn ouders langs geweest en hebben we met z’n allen geluncht, daar heb ik van genoten en gisteren had ik een begrafenis.
Wat maakt het eigenlijk uit wat ik gedaan heb? De dag is begonnen en ik ben klaar. De koek is op. Zo is het. Mijn hoofd blijft vol gedachtes stromen. Tegelijkertijd geniet ik van de natuur, voel de zon, zie hoe mooi het is en hoor de vogels tjilpen. Er is geen verleden, ook geen toekomst, alleen het nu. Tja, ik heb vandaag toch een beetje hulp nodig. Ik zet mijn mediatie-app aan en stop de oortjes in mijn oor. De stem van Deepak Chopra klinkt:
‘Your mood effects how reality looks’
‘Grattitude connects you with todays reality’
‘When you let go of illusions (emotions) constants are: existence, nature, grace, truth and love. That is your true self, not your changing self’
Het raakt me en laat mijn hoofd ook weer ratelen. Het is teveel. Ik zet de meditatie-app weer uit en ga op een rustig plekje op een bankje in de zon zitten en adem. Na een kwartier worden mijn benen zwaar en moet ik huilen. Heel hard. Ik ben zo moe. Eerst bijkomen. Als ik thuiskom zie ik een Facebook bericht waarin staat:
The past is gone, the future is not here, now I am free of both. Right now, I choose joy.
Ik leg mijn telefoon weg en besluit te schrijven.
Ik kies.
Ik kies joy!
En laat de boel de boel