Twaalf jaar geleden kwam ik voor het eerst in Zwitserland om te revalideren. Letterlijk om aan te sterken in de berglucht. Deze keer ben ik hier met manlief, zoon en dochter. Dezelfde berg. Nu voor een wandeling. En wat voor een. We dalen af naar de gletsjer. Zonder dalen geen pieken zeg maar. Je kent de uitdrukking vast wel: “It doesn’t matter how many times you get knocked down. All that matters is you get up one more time than you were knocked down”. Stond ook op de muur van het revalidatie centrum. Zou ook mooi staan onder deze foto. Hard werken, niet opgeven, doorzetten! Dan bereik je de top. Want dat is ons zo geleerd. En toch ga ik dat hier niet zeggen. Het is wat mij betreft zo ver van de, mijn, waarheid. Zo geboren vanuit een maakbare maatschappij.
Wat heb jij allemaal gedaan wordt me vaak gevraagd. Mijn allergrootste stap voorwaarts is stoppen met vechten en starten met leven. Doorleven in plaats van overleven. Want wat zou er gebeuren als we eens blijven liggen als we om ver wegblazen worden. Om rust te nemen en te kijken waarom er gebeurt wat er gebeurt. Om naar ons lichaam te luisteren. Naar de wijsheid van haar. Dat had ik nog nooit gedaan. Mijn lichaam was gewoon een voertuig om mij van a naar b te brengen. Ik leefde volledig uit mijn hoofd. Ik stond 12 jaar geleden op dezelfde berg compleet in de vechtstand. Geconfronteerd worden met een chronische ziekte stond zeker niet in mijn toekomstplan. Dat ging mij niet gebeuren. Langzaam leerde ik te vertragen en de stemmen in mijn hoofd te negeren. Of beter gezegd liefdevol te omarmen. Te verbinden met mezelf zonder alle uiterlijke schijn. Niet meer doorzetten. Niet meer schouders eronder. Niet meer perfectionistisch. Niet meer zoals ik dacht dat het goed was. Was dat makkelijk. Nee. Maar kon ik toen nog geen half uur wandelen, nu liep ik drie uur naar beneden. Èn weer naar boven. Ik genoot van de tocht. Van het uitzicht. Van het zijn. In het moment. Gewoon stap voor stap. Letterlijk. Op mijn tempo. Dus ja soms liep ik achteraan. Vol vertrouwen dat ik er komen zou. Omdat ik er al ben. En dat is het grootste cadeau dat je jezelf kunt geven.