De laatste keer dat je hier was is 2014’, zegt de fysiotheraspeut. Ik kijk haar aan en in een flits zie ik de afgelopen zeven jaar voorbij flitsen. ‘Hoe gaat het met je?’, vraagt ze. Poe hee. Heb je even. Van linkszijdige uitval naar yogateacher en schrijfster. Wat begint als een succesverhaal is ook weer confronterend als ze zegt: ‘Wat gaaf zeg, je was er zo slecht aan toe toen. Dat was echt heftig. Fijn dat het je nu zo goed gaat, maar je werkt dus niet… ‘. Trigger alarm!! ‘Uhm, nou ja, mijn tweede boek komt 2022 op de markt’. Ik hoor mezelf ratelen. ‘Tja, het stroomt recht uit mijn hart en ik schrijf het op dus werken, tja. Wat is werken eigenlijk en wat is gezondheid? Ben ik pas weer genezen als ik weer een 40 urige werkweek draai?’ Len (want zo heet de fysio) heeft mijn trigger niet door en ik stuur mezelf bij. Er ontstaat een leuk gesprek over het leven en daar waar het om draait in het leven.
‘Nou je staat stabieler in de wereld dan menig patiënt die ik hier krijg’. Kijk en die steek ik maar mooi even in mijn zak. In mijn auto laat ik even een traantje, want man, wat ben ik hier vaak geweest. En wat heb ik hier gevochten. Zelfs de parkeergarage ruikt nog hetzelfde. Inmiddels weet ik; emoties laten je pas los als je ze toe laat. Geen idee waar de tranen voor dienen en dat hoeft ook niet. Dat weet ik – en mijn lichaam – inmiddels ook. Blijkbaar moest er hier nog even wat uit.
Ontzettend dankbaar rij ik naar huis. Met een plan voor mijn schouder want daar ben ik weer op gevallen… Dankbaar dat ik weer de juiste hulp krijg en dankbaar dat ik even stil mocht staan bij de weg die ik heb afgelegd! Kijk jij wel eens achteruit en sta jij wel eens stil bij waar je vandaag komt? Doen hoor! Dankbaarheid voelen is een van de snelste manieren om je gelukkig te voelen. We zijn zo geneigd naar de toekomst te rennen dat we af en toe vergeten hoe snel we gaan en we best wat vaker dankbaar in het moment mogen blijven.