Het was een mooi weekend. Weekend vier van de Yoga Teacher Training op De Nieuwe Yogaschool. Er is hard gewerkt, veel gelachen en soms ook gehuild. Wat me bijblijft is de gedachte, je bent helemaal af. Dit is het. Er verandert niets echt meer. Zowel volgens psycholoog Yvonne Kroonenberg met al haar levenservaring, als vanuit yogateacher José de Groot, met al haar kennis over anatomie.
En die gedachte geeft me enorm veel rust. Dit is het en hier moet je het mee doen. Iedereen heeft zijn of haar bagage, maar we zijn wel in de heel bijzondere positie om met elkaar deze trainingen te kunnen en mogen volgen, maakt Yvonne ons duidelijk. Ook bij José vallen regelmatig de woorden, hier moet je het mee doen. Je skelet verandert namelijk niet meer na je twintigste. Je botten bepalen je bewegingsmogelijkheid, als je je spanning hebt opgelost.
‘Je hebt t of je hebt t niet’, aldus José.
Door dit weekend ben ik toch heel erg, of eigenlijk nog meer mijn zegeningen gaan tellen. Hoe fijn om dit proces mee te kunnen maken. Ook al had ik pijn en was ik zaterdag zo moe dat ik steeds bijna moest overgeven. Maar ik zat er wel. Met een fijne groep mensen om me heen. Daar en thuis. En, en, en, want er is zoveel om dankbaar voor te zijn.
Ook fysiek heb ik veel rust gekregen. Door bijvoorbeeld aanpassingen in de ‘downward dog’, een yogahouding om tot rust te komen. Die kost me nu veel minder kracht en daardoor verspil ik veel minder energie. Best een belangrijk puntje voor mij. Net zoals de rust die ik krijg van het bewijs dat al het fysieke harde werken van de afgelopen jaren niet voor niets is geweest! Ik blijk wel sterk te zijn. Aldus José. De keuzes werken goed uit.
Door mijn ‘skelet- en mijn revalidatie’ervaring zou ik volgens beide dames ook een goede leraar kunnen zijn. Omdat ik leerlingen begrijp uit eigen ervaring. Ja hoor welkom bij de kneuzenclub denk ik dan stiekem, maar ze hebben natuurlijk allebei wel een punt. Niet iedereen is meer 23 en legt moeiteloos zijn benen in zijn nek. En die gedachte helpt mij ook weer. Zo slecht doe ik het dus niet. En met die gedachte ga ik nu even een potje thee zetten, zitten en een blaadje lezen. Mezelf even verwennen en veilig voelen, op aanraden van Yvonne. Want dat moet af en toe. Volgens haar. En ik kan me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst heb gedaan.
Waar is de theepot….