Maandag voor het eerst yogales gegeven. Vorige week de generale repetitie en nu moest ik toch voor het ‘echt’. De kamer klaar gemaakt. Muziekje op, kaarsjes aan, verwarming aan. Aan de omstandigheden zal het niet liggen! Ondanks dat ik gisteren op de teachertraining beloofd heb uit mijn hoofd les te geven, kan ik het toch niet laten even het script uit te printen. Just in case, stel dat ik een black out krijg, dan kan ik het in ieder geval nog oplezen. Waarom doe je dit soort dingen altijd vlak van tevoren en houd je je niet aan je plan….?? Ik open het document en zie dat er dingen versprongen en veranderd zijn. Op dat moment: blinde paniek. Hoe raar is dat, hoe dat werkt. Terwijl ik de les vorige week zo goed als uit mijn hoofd deed. En ik ook dit weekend weer geoefend heb. Ik besluit niet in paniek te raken. Dat heb ik immers geleerd dit weekend. Als een echte yogi weet ik nu dat alles verandert. Niets is blijvend. Tijdens de boekpresentatie van William Hart over vipassanameditatie hebben we zelf verteld dat je door verandering te accepteren ‘lijden kunt besparen’ en een stuk gelukkiger wordt. In theorie dan.
Want waar zijn dan die %*#@$!$ cijfers en hoe moet t dan… O nee. Daar ga ik. Gelukkig belt Iris op dat moment aan. Zij raadt aan om even te gaan mediteren. Dat zou ik eigenlijk moeten doen. Maar samen koffie drinken en muziek uitzoeken werkt ook. Vorige keer de filmmuziek van Intouchables gedownload. Vooral het eerste nummer is heel fijn. Die zetten we op bij binnenkomst.
De vriendinnen komen binnen. We nemen plaats op de mat. Eerst laat ik iedereen even landen, zoals dat zo mooi heet. Even uit je hoofd en voelen waar je bent. Focussen op de ademhaling en dan gaan we staan aan de voorkant van de mat. Adem in, breng je handen zijwaarts omhoog, kijk naar je duimen, adem uit en here we go! Een uur later liggen de meiden voor me in de savassanah. De lijkhouding; de laatste houding van een yogales. Ik laat ze focussen op de ademhaling en neem ze mee in een meditatie, een bodyscan meditatie. Het is iets dat op dat moment in me op komt en waar ik voor kies. En dan is het voorbij.
Het was een fijne les, aldus de meiden. Dat vond ik ook. Halverwege de les merkte ik dat ik meer wilde vertellen dan kon en dat ik toen de draad kwijtraakte. Maar gelukkig kon ik hem ook weer oppakken. En heeft niemand het gemerkt. Ook sloeg de moeheid toe. En daarmee de concentratie. Natuurlijk wil ik perfect en dan ook meteen. En dan ook meteen perfect. Maar ook dit is een mooie leerschool. Ik zit pas in de derde maand van de teachertraining. Ik ga nog zoveel leren en mag nog zoveel doorgeven.
Ben eigenlijk best een beetje trots. Mijn eerste les!!
Nu maar hopen dat ze volgende week weer komen…
Namaste!