‘Misschien moet je je eigen boek eens lezen’ zei manlief. Ik snapte niet waarom ik nou zo moe was. Ik deed toch alles ‘goed’ om tot rust te komen. Na mijn boektoer door heel Nederland had ik de maand januari zelfs helemaal vrij gepland. Heel verstandig vond ik dat zelf. Maar het lukte niet. Ik was kapot en het werd steeds erger. De gezelligheid was ver te zoeken. Dus ik deed acupunctuur, healingsessies, massages, meditaties, yogachallenges. Alles om tot rust te komen…. Heel veel doen om te zijn…. Ik was even vergeten hoe ik rust moest nemen. Zonder dat ik het doorhad was ik toch weer in een overlevingsmodus beland. Dat betekent voor mij van activiteit naar activiteit gaan. Met rustmomenten tussendoor ingepland. In plaats van vanuit rust te acteren.
Even vergeten…. positieve stress is ook stress. Schreef ik dat ook niet in mijn boek ‘Lichter leven’? Tja bij de loodgieter lekken de kranen zeggen ze toch? Inmiddels weet ik ook dat je al-tijd bij kunt sturen. Dus agenda leeggeveegd voor februari en vertragen maar weer. Wat heeft mijn lichaam nu nodig. Weer verbinden met mijn joy. Zo belangrijk. Maar dat gaat niet zomaar. Eerst weer voelen waarom ik de dingen moet van mezelf. Loslaten van oude patronen die weer omhoog komen. En daar oké mee zijn. Wellicht de allergrootste uitdaging. Veel lezen, wandelen, veel alleen en veel niks. Afgelopen twee dagen was het toppunt. Mijn telefoon was kapot. En ik was op het strand. Kon geen foto’s nemen, niets delen, geen stappen tellen, niemand bellen, ik wist niet hoe laat het was. De eerste dag waaide ik uit mijn jas en liet ik veel gaan. De tweede dag zat ik met mijn snoet in de zon. Licht en energie snuiven. Tijdens een kopje thee kwamen heel veel diepe zuchten. Ik landde weer. En de ideeën popten op. Vanuit joy. Niet vanuit moeten. Ik kon ze niet opschrijven maar màn wat gaven ze veel energie. Vanuit rust. Eigen kracht. Zonder de onrust dat ik er nú meteen iets mee moet doen. In het volle vertrouwen dat het komt wanneer de tijd rijp is. Of niet en dan is het ook ok.