Eerst ben ik bont en blauw doordat ik achterover struikel over de salon tafel. Met de jongste in mijn handen…. Dan beland ik op de motorkap van een bestelbusje bij het benzinestation. Lette hij niet op, of ik lette ik niet op? En als ik in de spiegel kijk, zie ik blauwe wallen en de eerste tekenen van huidsarcoïdose. Op een of andere manier kost het me na iedere vakantie zo veel tijd om weer in het normale ritme te komen. Of eigenlijk lukt het gewoon niet. En de naweeën van de griep helpen me ook niet echt. Doordat ik te weinig energie heb kom ik niet aan opbouwen toe en doordat ik niet aan opbouwen toe kom heb ik letterlijk geen energie. Mama zijn, yoga en schrijven. Daar wil ik steeds weer naar toe. Ik pieker mijn hoofd suf hoe ik er dan nu voor kan zorgen dat ik tijd creëer om op te bouwen en te schrijven. Mijn kinderen kan ik niet uitzetten. En dat wil ik ook niet. Maar net als in het vliegtuig, eerst zelf het zuurstofmasker opzetten en dan pas de kinderen. Ik besluit dat ik dat toch zelf moet creëren. Ik bel de crèche en vraag of Cato de komende twee maanden een dag extra kan komen en bel ook meteen de oppas om een avond vast te leggen om met manlief uit eten te gaan. Zo kan ik de nodige inspanning combineren met de nodige ontspanning. En heb ik weer tijd voor een blog!
Op de eerste extra crèchedag van de jongste ben ik vandaag op weg naar het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein voor een interview met longarts pr. dr. Marjolein Drent, expert op het gebied van interstitiele longziekten, waar sarcoïdose onder valt. In het volgende nummer van de Sarcoscoop, het patiëntenblad voor sarcoïdosepatiënten, verschijnt een interview met haar over het thema ‘Zorg’. `Bijzonder gesprek over investeren in zorg, zorgverzekeraars, nieuwe ontwikkelingen en nieuwe vormen van zorg met een uitermate professionele arts die daadwerkelijk zorgt voor haar patiënten.