Mijn dochter wil graag met een vriendinnetje meelopen naar huis, als we de oudste naar school hebben gebracht. Haar moeder, een vriendin van mij, wil nog even wat boodschappen doen dus we lopen via de Albert Heijn naar huis. Voor ik weet sta ik buiten met een tas vol. Nu moeten we nog twee straten naar huis lopen. En dat gaat niet zo snel met twee peuters. De kramp schiet in mijn armen en ik raak duizelig omdat ik de zware tas niet kan tillen. Gelukkig neemt mijn vriendin de tas over, maar dit is wel weer even confronterend. Als fan van online-boodschappen doen en wonend om de hoek bij de bakker, slager en groenteman voor de laatste verse dingen doe ik eigenlijk nooit boodschappen, zeker niet met de kinderen.
Opeens weet ik weer waarom dat is. Het is fysiek gewoon echt te zwaar. Ik kan het wel, maar daarna is het ook op. En boodschappen doen is nou niet bepaald mijn gewenste hoofdactiviteit van de dag. Zo staat er vandaag ook nog een dansles met de kleine meid op het programma. Althans, zij danst en ik lees de krant. Na een klein traantje pak ik mezelf weer bijeen. Ik bel de vriendin, die ook nog toevallig de buurvrouw is, en vraag of mijn dochter even daar mag spelen. Doe een snelle powernap, maak een kop koffie en zit even een half uur bij te komen op de bank en ga verder met de dag. En vanavond achter de pc om de volgende lading boodschappen te bestellen.