“Je bloed is niet goed, je hebt te weinig witte bloedlichaampjes”. Twee weken voor ik ein-de-lijk met manlief op vakantie ga belt de dokter op een dinsdagavond op. Een dokter die ’s avonds belt, dat is nooit goed nieuws. Ze vermoeden een bijwerking van de medicijnen. Dat betekent dus per direct stoppen met de medicijnen en aan de prednison in verband met hartklachten. Ik schiet echt compleet in de paniekstand. Stoppen met de medicijnen? Weer terugvallen? En Prednison, nee dat slik ik echt nooit meer. Ik ben net de 20 kilo kwijt en heb mijn eigen lijf en geest weer terug. Een lang gesprek over de risico’s en gevaren volgt.
De volgende ochtend zit ik in het ziekenhuis waar weer bloed geprikt wordt en krijg ik een ECG. Er wordt veel geklaagd over de Nederlandse gezondheidszorg maar als er echt wat aan de hand is wordt er goed en snel geschakeld is -helaas- mijn ervaring. Een saillant detail is dat ik vrijdag net heb ‘opgezegd’ bij mijn eigen dokter en doorverwezen ben naar het St. Antonius in Nieuwegein waar een sarcoïdose expertisecentrum zit, het Expertisecentrum Interstitiële Longziekten. Het werd me te ingewikkeld om bij diverse artsen en ziekenhuizen expertise te verzamelen en hier in Nieuwegein zit alles bij elkaar. Ik ben daar al ‘aangenomen’ alleen de dossiers moeten even doorgestuurd worden. En daar zou ik naar de cardioloog gaan…. Het lijkt erop dat alles toch hier in een stroomversnelling komt.
Na een dag vol spanning krijg ik vanmiddag het briljante nieuws dat mijn bloed toch goed is. Waarschijnlijk doordat er vorige keer geprikt is op een moment dat ik griep had. Lang leve de griepprik dit jaar…. Of moet ik mijn acupuncturist Paul bedanken waar ik vorige week voor het eerst was. Naar aanleiding van mijn klachten prikte hij bij mij weerstand – aanmaken van witte bloedcellen, verlagen van stress en energie.
Maar dat hart. De pijn op de borst is er nog, net als de hartkloppingen. Ik heb dat zelf steeds weggewuifd, want teveel gedaan de afgelopen maanden en ik relateer het erg aan stress. De dokter denkt er anders over, zeker als ze hoort dat ik naar de bergen ga. Ze durft me zo niet op pad te sturen. En binnen een half uur is het geregeld. Morgen een holterkastje om mijn hart een dagje en een nachtje in de gaten te houden, maandag alles terugbrengen en dinsdag een hartecho en een inspanningstest. En dan met een gerust hart, heel flauw grapje, I know, op vakantie.
Hier krijgt een gezond persoon toch al hartkloppingen van?
I’ll keep you posted!