In een dichte mist stap ik op de boot naar Vlieland. Ik kijk enorm uit naar een weekend zee, strand en yoga. Fysiek zie ik er tegenop. De grilligheid van de sarcoïdose gecombineerd met het gezinsleven is me de afgelopen weken teveel. Of is het mijn karakter dat steeds weer de grenzen opzoekt, enorm geniet van alle kansen die voorbij komen en dan met liefde de prijs betaal. Alhoewel die liefde de afgelopen weken wel een beetje bekoeld is. De energiepot is op. Meer dan op.
We logeren aan zee en als we het strand oplopen valt er een last van mijn schouders. De frisse wind, de zilte zeelucht en het gevoel helemaal niets te moeten ontspannen me direct. Het yogaweekend wordt geleid door Renate Sijm. Een mooie nuchtere toegewijde yogalerares, net terug uit India. Renate start de eerste les met het verzoek de ambitie op de mat te laten. Fijn. ‘Je gaat in de juiste houding staan, je focust je, je ademt en laat dan los. Jouw effort en toewijding is mooi genoeg en dan is er morgen weer een dag’, aldus Renate. Ik ben meteen fan.
De volgende ochtend start met een Ashtanga -lees pittige- les. Heerlijk om weer te doen. Ik kom door mijn adem in een mooie flow. Anderhalf uur meditatie in beweging. Ik geniet. Het is knap hoe Renate de les interessant houdt voor alle niveaus, uitdagend voor gevorderden en met voldoende alternatieven voor beginners. Op de mat worden mijn gedachte automatisch geordend. De stilte erna doet de rest. Ik zie (weer) wat mijn valkuilen zijn van de afgelopen periode en wat ik moet doen om weer aan te sterken en op te krabbelen. Alle plannen voor die dag blijven in de kast. Geen strandwandeling, geen fietstocht en de vuurtoren beklim ik een andere keer. Met wiebelige benen en buiten adem zak ik neer op het strand. Even bijpraten waarin er nog veel meer helder wordt duurt tot en met de lunch. De zon begint te schijnen dus we settelen ons op het volgende terras voor de lunch. Na een middagdut volgt een heerlijke yin les. Het thema: Neem je ruimte in. Ik doe niks en ontspan. En dat is lang geleden. Te lang geleden.
Als ik de volgende ochtend op de mat lig voel ik dat dit teveel is. Renate vertelt over overgave, mildheid en zachtheid. Ik besluit toch te blijven en mildheid en overgave toe te passen. Ik voel bij iedere houding waar mijn grenzen liggen en focus me op mijn ademhaling en het prachtige uitzicht. Morgen is er weer een dag.
Mijn hoofd wilde weer eens veel meer dan mijn lijf aankan. En dan kun je positief blijven denken wat je wilt, de enige oplossing is om dan in het nu te blijven en te luisteren naar je lichaam. En dat is op de yogamat met uitzicht op het Vlielandse strand wel heel makkelijk. Ik kom bij. De uitdaging is er straks weer als ik van de boot stap, het drukke leven in. Met flink wat adviezen en tips van mijn lieve vriendin komt ook dat vast goed.
We varen terug in de stralende zon. Net als in mijn hoofd. Ik kwam met een vol zwaar mistig hoofd en ga opgeruimd naar huis. Zoals Renate al zei tijdens haar les: ‘Het is een practice en geen performance’. En dat geldt niet alleen voor yoga!