Vaste prik, ik ga bijna op vakantie en dus belt het ziekenhuis. Een bericht van de radioloog: de MRI-scan van vorige week moet over. Die scan waarbij het infuus eruit vloog en het bloed rondspoot. De arme prikker die mij eerst meneer noemde, keek mij weer verschrikt aan, waarop ik maar aanbood even op ‘de wond’ te drukken zodat hij een doekje kon pakken.
De MRI werd gemaakt om te kijken of er sprake is van cardiale sarcoïdose. Met andere woorden, heeft de sarcoïdose mijn hart bereikt. Want die zekerheid is er nog steeds niet. Nu blijkt dat er ook nog verdenkingen zijn op andere hartaandoeningen of beter gezegd afwijkingen en dat hebben ze, van radiologie, even over het hoofd gezien op de aanvraag. Dus ik moet nog een keer door de MRI. Kan gebeuren natuurlijk maar ik wil nu even rust. Het plan was om de Yogateachertraining te laten landen, uit te rusten, te rusten, bij te komen en energie op te doen voor de vakantie. En dan ook nog wat blogs schrijven. Ik weet inmiddels dat je met mijn gezondheid niet echt kunt plannen maar toch….
Mijn idee dat als er een hartafwijking is, die er dan waarschijnlijk al 40 jaar zit en dus ook wel een maandje kan wachten tot na mijn vakantie, wordt helaas niet gedeeld. Dus met spoed wordt er een afspraak ingepland voor een tweede MRI. Weer een uur in de tunnel, weer een infuus. En daarna weer een afspraak met de cardioloog en behandelend arts. Dus de komende twee weken zit ik op mijn ochtenden die ik heb om te yoga-en, uit te rusten, bloggen etc, weer in het ziekenhuis. Niet erg maar het loopt toch weer anders.
Dag rust, je moet nog even wachten tot over twee weken, tot ik echt vakantie heb. Maar dan ga ik ook echt een maand op non-actief!