Wat een jaar was het! Afgelopen jaar ‘rust’ was nodig om tot mezelf te komen. Om na te denken, mezelf te (laten) inspireren, te groeien en een nieuw evenwicht te vinden in het leven van alledag. Al weken probeer ik de juiste blog te schrijven. Vertel ik jullie over de yin yoga teachertraining; hoe inspirerend, leerzaam en ontzettend leuk dat was? Wat dat met me gedaan heeft, fysiek en energiek. Of over het effect van meditatie en ademhaling op mijn energie? De artikelen die ik heb geschreven? Over de ideeën voor een boek? De contacten met een uitgever? De keuze voor een ‘schrijversbestaan’ in plaats van ‘sarcoidosepatient’? Of over de retraite waarin alles samen kwam.
Vanmorgen versliep ik me, ik voelde een enorme druk om mijn to do lijst af te maken. In plaats daarvan heb ik spontaan mijn laptop in mijn tas gegooid en ben naar de yogaschool gegaan. En wat blijkt, daar was precies de les die ik nodig had. De leraar begon een mooi verhaal over Shiva en Shakti. Waarin deze goden metaforen zijn voor de gevoelens en energie in ons leven. Over dat yoga ‘reizen is zonder eindbestemming’. Een paradox van jewelste want waarom zou je dan reizen? Een mooie uitnodiging om tijdens de les in het moment te blijven. En dat dat precies zo is met het leven. Dat het gaat om de reis en niet om waar je naar toe gaat. Het gaat om het nu. Om de flow. En dat gaf mij net het zetje om na de les de laptop open te klappen en te gaan schrijven. Ter plekke.
Het is gelukt. Ik ben er weer. Nou ja ik was er altijd al, maar ik ben weer klaar om te delen. Al die waanzinnige interessante dingen die ik heb geleerd, meegekregen en ervaren. Alle mooie verhalen van inspirerende leraren.
Dank lief leven!
En tot snel